دنیا بدون عشق؟هراس آورست که...
بی تو جهانِ تازه بر این باورست که،

دور سر من و تو بگردد شبانه روز
وقتی هنوز سخت بر این باورست که،

دنیا بدون آدم و حوا، بدون ما
بی شک بهشت گمشده ای دیگرست که،

حتما بدون ما دو نفر جای بهتریست
اما بهشت من کمی آن سوترست که،

با من فرشته ایست در آنجا که صاحبِ
زیباترین دو چشم قشنگِ تر است که،

دنیا به چشم او نه بهشت است و نه قشنگ
وقتی برای مرتبه ی آخرست که....

مهرداد نصرتی

ما جدا مانده ایم از هم و این،بی گمان سرنوشت خوبی نیست
بی تو دنیا بهشت هم كه شود، بی شك اصلا بهشت خوبی نیست

ماه اردیبهشت من امسال،گرچه بارانِ بسیاری داشت،
حس تلخی ولی به من می گفت:اصلا اردیبهشت خوبی نیست

این كه ما فكر می كنیم به هم،نیمی از راه عشق طی شده است
بازگشت از میانه ی این راه،منطقاً بازگشت خوبی نیست

می شود نا امید بود از عشق، از تو دلخور نمی شوم....اما
این كه چیزی عوض نخواهد شد،حرف های درشت خوبی نیست

عشق حالا معطل من و تست،تو ولی دل سپرده ای به زمان،
عشق یك معجزه ست، باور كن،كه زمان لاك پشت خوبی نیست

رفته ای تا كه شعر خلق شود؟زندگی شعر نیست، باور كن
این كه"لیلی"شوی تو، من "مجنون"، ابدا سرنوشت خوبی نیست

پیش از اینها نه،بعد از این هم نه،عشق اكنون معطل من و تست
زنگ این خانه را بزن، هستم، ما شدن سرگذشت خوبی نیست؟

مهرداد نصرتی

اگرچه بی تو دلم از همیشه تنگ‌تر است
ولی بدون تو این روزها قشنگ‌تر است

دروغ گفتم، خود را فریب دادم،نه!
تو نیستی و دلم از همیشه تنگ‌تر است

جهانِ بی تو بی آغاز و بی سرانجامست
دلم بدونِ تو از سنگ نیز سنگ‌تر است

درنگ كردم و از دست رفتی و عمریست
كه چشمهام به تاوان این درنگ،تر است

"من از تو صبر ندارم كه بی تو بنشینم"
كه بی تو دامن پرهیز من به ننگ،تر است

شراب خانگی من، به خانه‌ات برگرد
مجال مستی من، با تو گیج و منگ‌تراست

مهرداد نصرتی

امسال نیز در شب سرد تولدم
تنهاتر از همیشه خودم بودم و خودم

چشم انتظار آمدنت بی‌شمار بار
تا صبح پشت پنجره هی رفتم آمدم

شیرین من نیامدی اما و تلخ كرد
كام دقیقه‌ها را كیك تولدم

عصری كه آمدی به گمانم دوشنبه بود
عصری كه عاشقم شدی و عاشقت شدم

عصری كه خط نمی‌خورد از خواب‌های من
عصری كه تا هنوز از آن در نیامدم

در برف راه می‌روم انگار سردم است
انگار سال هاست كه در خویش یخ زدم

تو رفته‌ای و قصه به پایان رسیده است
بیچاره من!هنوز نشستم مرددم

مهرداد نصرتی

هی ابر می‌شدم من و باران نمی‌گرفت
باید شروع می‌شد و پایان نمی‌گرفت

تصویر گیج زندگیِ با توام دریغ
از دور جلوه داشت ولی جان نمی‌گرفت

من ساده عاشقت شده بودم ولی چه سود
وقتی كه زندگی به من آسان نمی‌گرفت

بین من و تو فاصله انداخت عاقبت
تقدیر از من و تو كه فرمان نمی‌گرفت

كیفیت عبور تو از من....من از تو ....آه!
این گونه كاش سیر شتابان نمی گرفت

خشكید چشمه‌های امیدی كه داشتیم
باران نمی‌گرفت...نه، باران نمی‌گرفت

دنیا دلش شكست برای من و تو آه!
ما دلشكسته‌ها كه دعامان نمی‌گرفت

بی شك اگر كه میشیِ چشمت نبود عشق
در من هنوز هم سر و سامان نمی‌گرفت

مهرداد نصرتی

.تو کز نجابت صدها بهار لبریزی
چرا به ما که رسیدی همیشه پاییزی

ببین سراغ مرا هیچ کس نمی گیرد
مگر که نیمه شبی غصه ای،غمی،چیزی

تو هم که می رسی و با نگاه پرشورت
نمک به تازه ترین زخم هام می ریزی

خلاصه حسرت این ماند در دلم که شما
بیایی و بروی،فتنه بر نیانگیزی

بخند باز شبیه همیشه با طعنه
بگو که آه! عجب قصه ی غم انگیزی

بگو که قصد نداری که اذیتم نکنی
بگو که دست خودت نیست تا بپرهیزی

ولی ببین خودمانیم مثل هر دفعه
چرا به قهر تو از جات بر نمی خیزی

نشسته ای که چه یعنی؟ دلت شکست؟همین؟
ولی ببینمت انگار اشک می ریزی

عزیز گریه نکن من که اولش گفتم
تو ازنجابت صدها بهار لبریزی

مهرداد نصرتی