و اسماعیل می دانست آن چاقــو نمی برد
که صیادی که من دیدم دل از آهو نمی برد

کدامین بارگاه است این کدامین خانقاه است این
که در اینجـــا نفس از گفتن یــا هـــو نمی برد

دلا دیوانگی کم نیست، شاید عشق کم باشد
اگر زنجیـــــرها را زور این بازو نمــی برد

چـــرا ناراحتی ای دوست از دست رفیقـــانت
که خنجرعادتش این است رو در رونمی برد

زلیخـــــا را بگو نارنــــج هایش را نگه دارد
که دیگر نوبت عشق است و تیغ او نمی برد

مهدی جهانداری

درمانده مانده ام دو سه هفته است ای پری
با  ما  نمی نشینی  و با  ما  نمی پری ؟

آری منم همان كه فراموش كرده ای
آیا  مرا  هنوز به خاطر  می آوری ؟

بعد از تو من همین غزل نیمه كاره ام
تكراری و ورق ورق و پوچ و سرسری

تو بی گمان همان غم عشقی كه خواجه گفت :
«كز هر زبان كه می شنوم نامكرری »

آن شب كه با تو پر زدم و عاشقت شدم
باور نداشتم كه تو از جنس دیگری

باور نداشتم كه تو با ما غریبه ای
باور نداشتم كه تو اینجا مسافری

باور نداشتم كه به این راحتی مرا
اینجا به حال خود بگذاری و بگذری

گفتی كه پیر و خسته و دل ناتوان شدم
اما دروغ بود تو از من جوانتری

زیرا هنوز هم كه هنوز است عاشقی
زیرا هنوز هم كه هنوز است دختری

ای آرزوی مرده در اعماق زنده رود
یادت به خیر ، دختر زیبای بندری

مهدی جهاندار

پشت این پنجره باران قشنگی ست گلم
حال من حال پریشان قشنگی ست گلم

قبل از آنی که بیایی چه کـــویری بودم ...
زندگی با تو چه گلدان قشنگی ست گلم

سرنوشت من و تو روز ازل تعیین شد ...
فال ما داخل فنجان قشنگی ست گلم

نوحم از لطف تو بانو ... که تمام عمــــرم :
« راه رفتن توی ‌دالان قشنگی » ست گلم

من لامذهب بی دین به تــــــو ایمان دارم
خیلی این کفر من ایمان قشنگی ست گلم

حاضــــــرم بنده‌ی چشمان سیاهت باشم
توی چشمان تو شیطان قشنگی ست گلم

یوسفم ! بوی تو کافی ست مرا ... این دنیا ...
با حضور تو چه کنعان قشنگی ست گلــــــم

مهدی جهانداری

باید فراموشت کنم چندیست تمرین می کنم
من می توانم ،می شود آرام تلقین می کنم

با عکس های دیگری تا صبح صحبت می کنم
با آن اتاق خویش را بیهوده تزیین می کنم

سخت است اما می شود در نقش یک عاقل روم
شب نه دعایت می کنم نه صبح نفرین می کنم

حالم نه اصلا خوب نیست تا بعد بهتر می شود
فکری برای این دل تنهای غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای و برنمی گردی همین
خود را برای درک این، صد بار تحسین می کنم

از جنب وجوش افتاده ام دیگر نمی گویم به خود
وقتی عروسی می کند، آن می کنم این می کنم

خوابم نمی آید ولی از ترس بیداری به زور
با لطف قرص قد نقل یک خواب رنگین می کنم

این درد زرد بی کسی بر شانه جا خوش کرده است
از روی عادت دوستی با بار سنگین می کنم

هر چه دعا کردم نشد شاید کسی آمین نگفت
حالا تقاضای دلی سرشار از آمین می کنم

نه اسب،نه باران،نه مرد،تنهایم و این دائمیست
اسب حقیقت را خودم با این نشان زین می کنم

یا می برم ، یا باز هم نقش شکستی تلخ را
در خاطرات تلخ خود با رنج آذین می کنم

حالا نه تو مال منی،نه خواستی سهمت شوم
این مشکل من بود و هست در عشق گلچین می کنم

کم کم ز یادم می روی این روزگار و رسم اوست
این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین می کنم

آریا قادری

باران نرمی نرم می بارید با ناز
ماندن نماندن ابر در تردید با ناز

بالای تپه چشم آهوی غریبی
استاده بود و دشت می پایید با ناز

باغ نگاهی روبرویم بود زیبا
چشمی به نرمی باغ را می دید با ناز

وقتی که دزدانه نگاهش کردم از دور
از من نگاه خویش را دزدید با ناز

از لابلای خستگیهای شبانه
عطر نگاهش را به من پاشید با ناز

تصویر دشتی بود با یک بید مجنون
لیلی میان دشت می رقصید با ناز

وقت سحر در ابتدای آفرینش
حوا زآدم هم کمی رنجید با ناز

محمد مهدی ناصری

شبها جدا و روز جدا دوست دارمت
از خاک تا حریم خدا دوست دارمت

وقت وقوع خاطره ها در بسیط خاک
ای گیسویت به باد رها دوست دارمت

ای جا گرفته بر دل و جان و دو چشم من
اینجا و هر کجا همه جا دوست دارمت

شبهای تار نم نم باران؛ ستاره؛ صبح
باشد گواه من که تو را دوست دارمت

با حاجیان کعبه ی کوی تو، تا ابد
تا زمزم و صفا و منا دوست دارمت

در لحظه های خرم امن یجیب ها
در لحظه های پاک دعا دوست دارمت

محمدمهدی ناصری

یک غزل مهمان من باش و پس از آن شب بخیر
نرم نرمک دستی افشان پای کوبان شب بخیر

وسعت غمهای ما را نیست مرزی آشکار
زین سبب لختی قلم بر ما بگریان شب بخیر

از نگاهت شور و مستی می تراود چون شراب
شور و مستی را از این مستان تو مستان شب بخیر

لحظه ای دیگربمان ای بانوی شعر وغزل
میزبان اکنون تو یی ما نیز مهمان شب بخیر

برف می بارد هوا سرد است بیرون می روی
یک غزل مهمان من باش و پس از آن شب بخیر

مهدی ناصری

شبها که چشم مست تو پرناز می شود
یعنی گره زکار دلم باز می شود

ساز غم کلام تو شیوا و دلپذیر
در خلوت شبانه من ساز می شود

با قصه های روشن باران طلوع صبح
در من سرود عشق تو آغاز می شود

نقش نگاه گرم تو در ذهن سرد من
کم کم بدل به صورت یک راز می شود

یک روز یا دو روز ندانم تمام عمر
دل با غم فراق تو دمساز می شود

با مرغکان عاشق و گنجشککان کوی
بر بام و بر درخت هماواز می شود

وقتی روی زپیشم و تنها شود دلم
آنوقت پای غم به دلم باز می شود

محمد مهدی ناصری