با این‌كه چون ماری درون آستین بودند
زیباترین شب‌های من روی زمین بودند

چشمانت، آن الماس‌های قهوه‌ای یك عمر
با چشم‌های خواب و بیدارم عجین بودند

هر چند آخر زهر خود را ریختند اما
تا لحظۀ آخر برایم بهترین بودند

هر قدر نزدیك‌ آمدم كمتر مرا دیدی
بعداً شنیدم چشم‌هایت دوربین بودند

خواجو تو را هر روز با یك زن تماشا كرد
پل‌ها و زن‌ها بین ما دیوار چین بودند

...

تا صبح چشمم را به سقف خانه می‌دوزم
شب‌های زیبایی كه می‌گفتی همین بودند؟

پانته آ صفایی

...كه بگویم چقدر می‌خواهم در كنارت كمی قدم بزنم!
كه اگر نیستی چه بهتر كه همۀ شهر را به هم بزنم

نه... به هم كه نمی‌توانم... نه!... سعی كردم، ولی نشد، دیدی
سهم تو صبح راه‌راه شد و سهم من این‌كه هی قلم بزنم

بس كه هر شب نشسته‌ام تا صبح هی عوض كرده‌ام كانال‌ها را
می‌توانم سه ساعت از فقر مردم هنگ‌كنگ دم بزنم

می‌توانم به جای این خودكار پشت یك میز شیك بنشینم
از حقوق بشر دفاع كنم، حرف‌های قشنگ هم بزنم!

می‌توانم به چشم‌های تو و دست‌های بنفشه پشت كنم
حرف‌های قشنگ را گفتم؟... حرف‌های قشنگ هم بزنم!

شاید اصلاً درستش این باشد كه من و تو به جای این كلمات
بنشینیم روبروی هم و چاییت را برات هم بزنم

شاید... اما چطور بعد از آن روزهایی كه... بچه‌هایی كه...
(مثل یك روزنامه مجبورم حرف‌های درشت كم بزنم)

...

آشپزخانه باز پر شده از سوسك‌های سیاه بد تركیب
آه!... باید دوباره برخیزم دور تا دور خانه سم بزنم

پانته آ صفایی

گرچه گاهی بالشم از گریه تا فردا تر است
با خیالش خواب هایم شب به شب زیبا تر است

مثل دلفینی به دام افتاده در استخرم، آه!
ظاهراٌ مشغول رقصم، چشم هام امّا تر است

من نه، هرکس خواب اقیانوس را هم دیده است
چشم هایش مثل من تا آخر دنیا تر است

زندگی مثل سیابازی است، آدم هر چقدر
دوستدارانش فراوان تر، خودش تنهاتر است

*

گاه می گویم که باید چشم هایم را ... ولی
هرچه محکم تر ببندم چشم، او پیداتر است

پانته‌آ صفایی

باور نکن پای رقیبی در میان باشد
من می روم تا عشق سهم دیگران باشد

سر می گذارم روی زانویم نمی خواهم
برشانه هایت دیگر این بار گران باشد

تنها رهایم کن نگهبانی نمی خواهم
بهتر که این گنجینه دست یاغیان باشد

در شعرهایم دیگر از شیراز می گویم
حتی اگر عمری دلم در اصفهان باشد

چون زنده رود آن قدر مغرورم که میمیرم
تا نام من بی نام دریا جاودان باشد

این عشق را می خواستم روزی به هر قیمت
حالا نمی خواهم اگر هم رایگان باشد

اعظم سعادتمند

درگیر تردیدم میان راه و بیراهم
گاهی تو را می خواهم و گاهی نمی خواهم

از دور مثل قله ای سر سخت و مغرورم
افسوس از نزدیک اما کوهی از کاهم

از خود مکدر میشوم وقتی نمی فهمم
در کار خلقت چیستم ؟ آیینه یا آهم

در پنجه ات جز قطره های آب چیزی نیست
من یک فریب کوچکم تصویری از ماهم

می خواستم پیغمبرم باشی ولی ای عشق
روزی مسلمان بودم و امروز گمراهم

اعظم سعادتمند

من كه آواره ترین ابرِ بهارم بی تو
شانه ای امن ندارم كه ببارم بی تو

باد می آید و دستانِ تو از من دورند
به زمین ریخته گل های انارم بی تو

خشكم و لُخت تر از آنكه كلاغان حتی
خانه ای امن بسازند كنارم بی تو

تازه این باد فقط بادِ بهار است، خودت
فكر كن آخرِ پاییز چه دارم بی تو!

كاش آواره ترین ابر بهاری بودم
تا شبی سر به بیابان بگذارم بی تو

پایم آن قدر فرو رفته كه با تیشه مگر
پا از این باغچه بیرون بگذارم بی تو

پانته آ صفایی

روزی اگر یک بارِ دیگر با تو بودن را...
حتـــی اگـر از دور آن چشمانِ روشن را...

دنیا اگر آن قدر با من مهربان باشد
که لااقل در خواب دنبالت دویدن را ـ

در سرنوشتِ من بگنجاند، عزیز من!
آن وقت شاید گوشه ای از عشقِ این زن را...

آن وقت شاید جای آن پیراهن، این دامن...
آن وقت شاید جای زندان کلبه‌ی من را...

قسمت نخواهم کرد با زن های مصری هم
شیرینیِ انگشت جایِ «بِه» بریدن را

«نارنج»؟... آری... آه ای نارنج شیرازی!
عطرِ تو خواهد کشت، خواهد کشت این زن را!

*
تو نیستی و بی بهار خنده هایت من
این روزها حتی دلِ نارنج چیدن را...

پانته‌آ صفایی

اگر یک شب کنارش با دلِ آرام ننشینم
مسکن های عالم هم نخواهد داد تسکینم

به چشمان ضعیفم عاشقی خاصیتی داده است
که آن چه دیگران در او نمی ببینند می بینم

نمی فهمند جز در تنگ ماهی های اقیانوس
که دور از چشم هایش من چرا این قدر غمگینم

***
تو مثل دشتی از گل های حسرت مهربان هستی
کنار چشمه هایت عصرها بابونه می چینم

چه عصری می شود! نان و پنیر و سبزیِ کوهی
من و تو، عطر چایی، بعد ......... بالینم

***
نمی خواهم به یادت باشم اما باز ... اما باز
نگاه آرزومندم ... سرِ از خواب، سنگینم...

پانته آ صفایی

کاش این همه از دسترسم دور نبودی!
خورشید نبودی و پر از نور نبودی!

ای کاش که هم رنگ تو بودم من و ای کاش
بر پیرهنم وصله‌ی ناجور نبودی!

گفتند شما مال همید... آه! چه می شد
ای چشمِ تر! این قدر اگر شور نبودی؟

پر بود، پر از آهوی یک ساله در و دشت
در شهر اگر این همه ساطور نبودی

صیاد که با دست پر آمد... تو چطوری؟
ای صیدِ بد اقبال که در تور نبودی!

پانته‌آ صفایی

می شود یک روز ای جنگل! خزانت بگذرد؟
صبح از بین درختان جوانت بگذرد؟
 
باد با چین­های ریز دامنت بازی کند؟
آفتاب از لابلای گیسوانت بگذرد؟
 
پاسبان­ها غنچۀ لب­هات را بو می­کنند
تا مبادا عشق، سهواً بر زبانت بگذرد*
 
سرزمین مردگان تا قدر بشناسد تو را
سال­های سال باید از زمانت بگذرد
 
بگذریم ای جنگل خاموش که هر شاخه ات
تیر باید باشد و بر دشمنانت بگذرد
 
تیر را بگذار، در سربازی این سرزمین
جانِ آرش باید از فاقِ کمانت بگذرد

تا خداوندانه تندیسی بسازد از تو عشق
از دهانِ ارّه باید استخوانت بگذرد

پانته آ صفائی

| * دهانت را می­بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم   "شاملو" |

امروز اگر آمیزه‌ی تنهایی و دردند
یادت می آید،با تو چشمانم چه می کردند؟

در ذهن من منظومه ای در حال تشکیل است
سیاره های کوچکش دورِ تو می گردند

بی تو که خورشید تمام ماه ها هستی
شب های گرمِ نیمه‌ی مرداد هم سردند

مرداد گفتم..؟آه!..آری ماه خوبی بود!
ای کاش می شد روزهایش باز برگردند

اصلا نپرسیدی که شهریور چه با من کرد
شب های تاریکش به روز من چه آوردند

حالا مواظب باش چون پاییز هم گاهی
کاری ندارد برگ ها سبزند یا زردند

پانته آ صفائی

و قول می‌دهم این شعر آخری باشد
كه رو به وسعت تنهایی‌ام دری باشد
 
من از بلندترین كوه‌ِ غرب آمده‌ام‌
و دختری كه در او حس‌ّ برتری باشد...

نمی‌تواند از آن بانوان محترمی
كه اسم كوچكشان را نمی‌بری باشد
 
چگونه موقع رقصیدن تو كِل نكشد؟!
زنی كه تشنه این شور بندری باشد
 
پس از وزیدن تو گیسوان سركش من‌
چگونه گوش به فرمان روسری باشد؟!
 
تو؛ شاهزاده‌ی من‌! تا كجا نظر داری‌
به هر ترنج كه آبستن پری باشد
 
حسود نیستم امّا تحملش سخت است‌
كه دستهای تو در دست دیگری باشد
 
نترس‌! دارم از این خانه می روم‌، آقا!
و قول می دهم این شعر آخری باشد...

پانته آ صفایی

به چشم بستن و وا کردنی خزان آمد
خزان به سادگیِ برف از آسمان آمد

نشست روی درختان، شکوفه ها یخ بست
نشست و اشک به چشمان باغبان آمد

و من سرم به هوای تو گرم بود و بلا
شبیه بهمنی از برف ناگهان آمد

تو زیر بهمنی از برف گم شدی ... (بعداً
برای بردن ساکت زنی جوان آمد)

چقدر زود درختان میوه خشکیدند !
چه زود موقع کوچ پرندگان آمد !

و ما که از دلمان آفتاب میجوشید
چقدر زود زمستان به خانه مان آمد !

پانته‌آ صفایی

در دست من بگذار آن دستان تنها را
در من بریز آشوب آن چشمان زیبا را

حیف است جای دیگری پهلو بگیری عشق!
پهلوی من پایین بیاور بادبان ها را

بی طاقتی های تو را آغوش وا کردم
مانند بندرها که توفان های دریا را

بر صخره های من بکوب اندوه هایت را
بر ماسه هایم گریه کن غم های دنیا را

اسم تو را بردم لبان تشنه ام خشکید
مثل دهان نیل وقتی اسم موسی را ...

پانته‌آ صفایی

درخت‏ها همه عریان شدند، آبان شد
و باد آمد و باران گرفت و طوفان شد

نیامدی و نچیدی انارِ سرخی را
که ماند بر سر این شاخه تا زمستان شد

نیامدی و ترک خورد سینه‏ی من و آه!
چقدر یک شبه یاقوت سرخ ارزان شد!

چقدر باغ پر از جعبه‏های میوه شد و
چقدر جعبه‏ی پر راهی خیابان شد

چقدر چشم به راهت نشستم و تو چقدر
گذشتن از من و رفتن برایت آسان شد!

چطور قصه‏ام آنقدر تلخ پایان یافت؟
چطور آنچه نمی‏خواستم شود، آن شد؟

انار سرخِ سرِ شاخه خشک شد، افتاد
و گوش باغ پر از خنده‏ی کلاغان شد

پانته‏آ صفایی بروجنی

تا آمدی- شیرین ترین تعبیر رویایم!-
با شوکت شاهان ساسانی به دنیایم

شب های من را نغمه های باربد پر کرد
افتاد شوری تازه در چنگ نکیسایم

تا شیهه شبدیز تو پیچید در گوشم
رم کرد اسبی سرخ مو در مویرگ هایم

حالا تویی و اصفهانی تازه، اما من
خالی ست بر دیواره های بیستون جایم

هرکس که آمد وا کند زنجیری از دستم
انداخت بند تازه ای از عشق در پایم

*

از من گذشته مثل دختربچه ها باشم
با برگ گل ها ناخن خود را بیارایم

بگذار یک شب سیندرلای تو باشم بعد
تا آخر این قصه با یک لنگه کفش می آیم

پانته آ صفایی

سلام وارث تنهای بی‌نشانی‌ها!
خدای بیت غزل‌های آسمانی‌ها

نیامدی و کهنسال‌هایمان مُردند
در آستانهٔ مرگ‌اند نوجوانی‌ها

چقدر تهمتِ ناجور بارمان کردند
چقدر طعنه که: «دیوانه‌ها! روانی‌ها!

کسی برای نجات شما نمی‌آید
کسی نمی‌رسد از پشتِ نُدبه‌خوانی‌ها»

مسیحِ آمدنی! سوشیانس! ای موعود!
تو ـ هر که هستی از آن‌سوی مهربانی‌ها!

بگو به حرف بیایند مردگانِ سکوت
زبان شوند و بگویند بی‌زبانی‌ها

هنوز پنجره‌ها باز می‌شوند و هنوز
تهی است کوچه از آوازِ شادمانی‌ها

و زرد می‌شوند و دانه‌دانه می‌افتند
کنار پنجره‌ها برگِ شمعدانی‌ها

پانته‌آ صفایی بروجنی

تو ریختی عسل ناب را به کندوها
به رنگ و بوی تو آغشته اند شب بوها

شبی به دست تو موگیر از سرم وا شد
و روی شانۀ من ریخت موج گیسوها

تو موی ریخته بر شانه را کنار زدی
و صبح سر زد از لابلای شب بوها

و ساقه ها همه از برگ ها برهنه شدند
و پیش هم که نشستند آلبالوها_

تو مثل باد شدی؛ گردباد ... و می پیچید
صدای خندۀ خلخال­ها، النگوها

و دستهای تو تالاب انزلی شد و ...بعد،
رها شدند در آرامش تنت قوها

***

شبیه لنج رها روی ماسه هایی و باز
چقدر خاطره دارند از تو جاشوها

تو نیستی و دلم چکّه چکّه خون شده است
مکیده اند مرا قطره قطره زالوها

«فروغ» نیستم و بی تو خسته ام کرده ست
«جدال روز و شب فرش ها و جارو ها»

شنیده ام که به جنگل قدم گذاشته ای
پلنگ وحشی من! خوش به حال آهوها...

پانته آ صفایی

هر چقدر این روزها دستان من تنهاترند
چشم هایت شب به شب زیباتر و زیباترند

رازداری های من بیهوده است، این چشم ها
از تمام تابلوهای جهان گویاترند

این چه تقدیری است که عشقِ من و انکارِ تو
هر دو از افسانه ی آشیل نامیراترند؟

من پَر کاهی به دست باد پاییزم ولی
چشم های روشنت از کهربا گیراترند

یک قدم بردار و از طوفان آذر پس بگیر
برگ هایی را که از شلاّق باران ها ترند

باد می آید، درخت نارون خم می شود
شاخه های لُخت از دستانِ من تنهاترند

پانته آ صفایی

هر تکه از دنیای من، از ماه تا ماهی...
هر قدر، هرجا، هر زمان، هر طور می خواهی...

حتی اگر مثل زلیخا آبرویم را...
از من نخواهی دید در این عشق، کوتاهی...

حتّی اگر بی رحم باشی مثل ابراهیم...
نفرین؟ زبانم لال، حتی اخم یا آهی...

من آخرین نسل از زنان عاشقی هستم
که اسمشان را راویان قصّه ها گاهی...

من آخرین مرغ جهانم، آخرین گنجشک
که در پی افسانه‌ی سیمرغ شد راهی

***
حالا بگو در ظلمت جنگل چه خواهد کرد
شاهین چشمان تو با این کفتر چاهی؟

پانته آ صفایی