طاقت ندارم از نگاهت دور باشم
یا پیش هم باشیم و من مجبور باشم...

با من بمان هر لحظه می افتم به پایت
هر چند در ظاهر زنی مغرور باشم

وقتی دلت صیاد این دریاست ای کاش
من ماهیِ افتاده ای در تور باشم

بگذار با رویای وصلت خو بگیرم
حتی اگر یک وصله ی ناجور باشم

آغوش وا کن! حرف هایم گفتنی نیست
تا کی فقط در شاعری مشهور باشم؟!

پیراهنم ارزانی چشمان مست ات
لطفی ندارد عشق اگر محصور باشم!

***
روزی اگر سهم کسی بودی دعا کن ـ
ـ من کور باشم ، کور باشم ، کور باشم!

زهراشعبانی

شهر می رفت رو به خاموشی، دیگر از ازدحام ها کم شد
بر تن تختخوابی از نقره عهد ماه و ستاره محکم شد

عابرانی که بعد از این هستند، یا فقط عابرند یا...عاشق!
عشق یار کدامشان بوده ست؟ یا نصیب کدامشان غم شد؟

هان "چراغی که روشن است" آنجا، در خیالات خام می سوزد...
شب گرفتار درد موزونیست، شب گرفتار "شعر" کم کم شد

واژه ها بی قبا و یخ بسته روی بند سکوت آویزان!
باد نامحرم است و می پیچید در لباسی که از کمر خم شد

قفل این خانه را ببند از پشت، من به این آشیانه دلگرمم
هرکه مهمان ماست می ماند!... گرچه "اغیار" و" یار" درهم شد!

می روم نامیدی خود را بسپارم به دست پوپک ها...
شاید از دورها خبر آرند؛ عشق تنها پناه عالم شد

من چراغی که روشن است اینجا، من خیالی که خااام می سوزد
کهنه آهنگی از "بنان" در گوش، سوژه ی گریه ام فراهم شد!

راضیه ایمانی

امشب دوباره آمده ام ، باز هم سلام
من را ببخش مرد غزل هـــــای ناتمام

من را ببخش بابت احساس خسته ام
من را ببخش بابت این فکرهــــای خام

این حرف ها درون دلم درد می کشید
این حرف هــــا وجــــود مــرا داد التیام

گفتی کلافه می شوی از این حضورمحض!
گفتی عذاب می کشی از دست من مدام

گفتی نگاه هــــرزه ی من با تو جـور نیست
گفتی که پاک هستی و این فعل ها حرام!

گفتی و باز گفتی و هی اشک پشت اشک
مابین پلک هــــــای تـــــرم، کــــرد ازدحــام

می خواستــــم فقط بنویسم چرا؟چرا؟
می خواستم بگیرم از این شعر انتقام

اما دلم شکسته تر از این بهانه هاست
خو کرده ام به عادت دنیــــــای بی مرام

من با زبان تلخ تو بیگانه نیستــم
من با هزار درد غم انگیز، آشنام!

شاید غزل هوای دلــــم را عوض کند
شاید رها شوم کمی از این ملودرام

این بیت ها همیشه مرا فاش می کنند
این بیت ها روایت تلخی ست هر کدام...

زهرا شعبانی

نشد که زندگی ام را کمی تکان بدهی
نخواستی سر این عشق امتحان بدهی

نخواستی که بمانی و دردهای مرا
فقط یکی دو سه سالی به دیگران بدهی

قرار بود همین روزها به هم برسیم
قرار بود تو بابا شوی و نان بدهی

نگو که آمده بودی سری به من بزنی
و بعد بگذری و دل به این و آن بدهی

نگو از اول این راه عاشقم نشدی
نگو که آمده بودی خودی نشان بدهی

گناه فاصله ها را به پای من زدی و
نخواستی به تن خسته ام زمان بدهی

چه اتفاق غریبی ست اینکه دل بکند
کسی که حاضری آسان‏ ‏براش جان بدهی

نشسته ام سر سجّاده رو به روی تو باز
هنوز منتظرم در دلم اذان بدهی!

زهرا شعبانی

چقدر خواب ببینم که مال من شده ای ؟
و شــاه بیت غزل های لال من شده ای؟

چقدر خواب ببینم که بعـــــد آن همه بغض
جواب حسرت این چند سال من شده ای؟

چقدر حـــــافظ یلدا نشـــین ورق بخورد؟
تو ناســروده ترین بیت فال من شده ای

چقـــدر لکنت شب گریـه را مجاب کنم؟
خدا نکرده مگر بی خیـال من شده ای؟

هنوز نـذر شب جمعه های من این است
که اتفاق بیفــــتد حلال من شـــــده ای

که اتفـــاق بیفتــــــد کنار تو هســــتم
برای وسعـــت پــرواز بال من شـده ای

میان بغض و تبسم میان وحشـت وعشق
تو شـاعرانه ترین احتمال من شـده ای

مرا به دوزخ بیــداری ام نیازی نیــست
چقدر خواب قشنگی است مال من شده ای

مهناز فرهودی

مهربانم یاد تو بر شعر من جان می دهد
درد من را چشم تو یكباره درمان می دهد

عشق من با هر حضور تو بهاری می شود
در رگم خون امیدی تازه جاری می شود

ای صدای تو ترنمهای باران بهار !
بر كویر سینه ام باران مهرت را ببار

ای نگاه تو خروشانتر زِ دریای دلم !
خیره شو در من كه بگریزد هراس باطلم

ای تو رویای بزرگ و خوب فرداهای من !
غم چه رونق می دهد بر عشق بی همتای من

مهربانم عشق تو معنای ایمان من است
یادت آرامشگر غمهای پنهان من است

خیز و با من تا به اوج آسمان پرواز كن
شعر همپرواز بودن را بیا آغاز كن

خیز و با من تا به دریای پر از رویا بیا
مهربان با قلب من! آبی تر از دریا بیا

نرگس عینی

گاهی پر از نیازم ، گاهی بت صبوری
گاهی خدای احساس ، گاهی به فكر دوری

روزی پرنده ای با حال و هوای پرواز
یك روز دلشكسته، دلگیر ِ روز آغاز

دلگرم ساز باران، گاهی گل بهارم
پاییز مبتلا را گاهی به سینه دارم

گاهی دلم هوای یك شعر و یك ترانه
روزی نگفتن از تو، زیباترین بهانه

گاهی در آسمانم صدها ستاره دارم
برخی شبان تاریك، تنها و بیقرارم

گاهی خدای عشقم از بس كه پُرامیدم
گاهی در آرزوی یك لحظه ی سپیدم

گاهی بهار احساس، سرزنده از نگاهی
گاهی اسیر تردید، همخانه ی سیاهی

گاهی رسیده بر من صدها گل بهانه
گاهی اسیر كینه از هرچه عاشقانه

گاهی به پای این دل تا انتها نشینم
گاهی غرور محضم، تشویش آتشینم

این روزگار صدرنگ، صدها ترانه دارد
گاهی هوای سازش، گاهی بهانه دارد

هر قصه ای سراسر درگیر تلخ و شیرین
از چشم من نبین تو، تقدیر گشته تعیین

نرگس عینی