وقت وداع دیده به رویش دچارتر
من بی قرار بودم و او بی قرارتر

نام تو را به کوه اگر کنده ام ، خطاست
عشقی و بر کتیبه ی دل ماندگارتر

هر سو که گم شدند تو را یافتند و باز
از بی شمار گمشدگان بی شمارتر

عمری مرا هوای غمت پرورانده است
پروردگارتر شو... پروردگارتر

بر من خیالت از همه سو راه بسته است
دل بسته ام به پر زدنی بی حصارتر

هر چند همنشینی ما آب و آتش است
ای کاش می نشست کمی در کنارتر

مهدی مظاهری

شکست عهد من و گفت هر چه بود گذشت
به گریه گفتمش آری ولی چه زود گذشت

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت تو رفتی و هر چه بود گذشت

شبی به عمرم ا گر خوش گذشت آن شب بود
که در کنار تو با نغمه و سرود گذشت

چه خاطرات خوشی بر دلم به جای گذاشت
شبی که با تو مرا در کنار گذشت

گشود بس گره آن شب زکار بسته ما
صبا چو از بر آن زلف مشک سود گذشت

مراست عکس تو یاد آور سفر آری
چنان توانم ازین طرفه یاد بود گذشت

غمین مباش و میاندیش زین سفر
اگرچه بر دل نازک غمی است، گذشت…

ایرج دهقان

اگرچه خلق مرا از تو برحذر دارند
از اشتیاق من و چشم تو خبر دارند

در قفس بگشایید تا نشان بدهم
پرندگان قفس نیز بال و پر دارند

نسیم... منتظر كیستی به راه بیفت
هزار قاصدك اینجا سر سفر دارند

گمان مكن دل آتشفشانم از سنگ است
كه قله های جهان قلب شعله ور دارند

عجیب نیست اگر دشمن خودم باشم
درخت ها همه در آستین تبر دارند

مهدی مظاهری

بعد از تو دیگر با کسی کاری ندارم
سر بر سکوتِ واژه هایم می گذارم

بعد از تو یک دنیا غزل می ماند و من
تنها به یادت لحظه ها را می شمارم

گفتی که من پیغمبری دیوانه هستم
هر روز شعری در کتابم می نگارم

گفتی منم مرغی که در تنهاییِ باغ
با باد و باران صحبتِ دیرینه دارم

این روزها حتی هوای شعر خوش نیست
سنگین تر از ابری که می خواهد ببارم

اصلاً دلم با خواندنت می گیرد ای ماه!
دیگر نمی تابی به شب های سه تارم

اندوه دارد می برد از ریل بیرون
وقتی پیاده می شود با تو قطارم

اصلاً چه فرقی می کند بود و نبودم
اصلاً چه فرقی می کند دار و ندارم

بعد  از تو جای شعرهایم نقطه چین است
یعنی به انبوهِ فراموشی دچارم

بیش از چهل سال از تو و خورشید پیرم
بیش از چهل سال از لبم بر روی ِ دارم

چیزی به جز حسرت به روی شانه ام نیست
بیهوده می گردی درونِ کوله بارم!

دیر آمدی ای مرگ! اما جای شکرست
حتّی فراموشم نکردی در دیارم

می خواهم از باران شبی بارانی ام را
تا خیسِ چشمانِ تو گردد بر مزارم

باور کن از روزی که عاشق شد دلِ من
با واژه ی تنهایی ات در گیر و دارم

سید مهدی افضلی 

یادش بخیر خلوتِ من با نگاهِ تو
دستانِ عاشقانه ی من تکیه گاهِ تو

یادش بخیر روزه ی لب های عاشقم
در حسرتِ قشنگ ترین اشتباهِ تو

یادش بخیر خلوتِ آغوش ِ مهر و ماه
تا نیمه های ظهر من و روی ِ ماهِ تو

یادش بخیر آن همه گل های عاشقی
در دست های گرم ِ زمین، در پناهِ تو

در من بهشت این همه زیبا نبوده است
وقتی که هست خلوتِ من ایستگاهِ تو

در من نشسته ای و چنان گرم ِ صحبتی
انگار نیست غیر ِ دلم جلوه گاهِ تو

دندان که می کشی به تن ِ سیبِ سرخِ عشق
کاری ندارد آهِ دلم با گناهِ تو

وقتِ اذانِ ظهر شد و دل که راهی است
در جاده های سختِ وداع از نگاهِ تو

سید مهدی افضلی 

بیا دوباره به آغازِ عشق برگردیم
 به لحظه های غزلسازِ عشق برگردیم

به یادِ آن همه خوبی، به یادِ آن همه شوق
به کوچه های پر اعجاز ِ عشق برگردیم ...

به یادِ حافظ و سعدی، به یادِ فردوسی
به شهر ِ توس، به شیراز ِ عشق  برگردیم

کنار ِ دستِ نظامی، به شوق ِ خاقانی
به هفت شهر ِ پر از راز ِ عشق  برگردیم

به ارتفاع ِ غزل هایِ مولوی برسیم
به واژه های نظر باز ِ عشق  برگردیم

به احترام، به پابوس ِ رودکی برویم
به نقش ِ قافیه پردازِ عشق  برگردیم

به یادِ توس و سمرقند و  بلخ و نیشابور
به جلوه های سرافرازِ عشق  برگردیم

مگو که بر من و تو راهِ عاشقی بسته است
درست نیست! مبادا ز ِ عشق برگردیم!

سید مهدی افضلی 

این که دل‌تنگ توام اقرار می‌خواهد مگر؟
این که از من دل‌خوری انکار می‌خواهد مگر؟

وقت دل کندن به فکر باز پیوستن مباش
دل بریدن وعده‌ی دیدار می‌خواهد مگر؟

عقل اگر غیرت کند یک بار عاشق می‌‌شویم
اشتباه ناگهان تکرار می‌خواهد مگر؟

من چرا رسوا شوم، یک شهر مشتاق تواند
لشکر عشاق، پرچم‌دار می‌خواهد مگر؟

با زبان بی‌زبانی بارها گفتی: برو!
من که دارم می‌روم! اصرار می‌خواهد مگر؟

روح سرگردان من هر جا بخواهد می‌رود
خانه‌ی دیوانگان دیوار می‌خواهد مگر؟

مهدی مظاهری