طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست
دلت آیینه ی ایــــوان طلاکاری هاست

باید از دور به لبخند تـو قانع باشــــم
اخم تو عاقبت تلخ طمعکاری هاست

جای هر دفتر شعری که در آن نامت نیست
توی تاریک ترین گوشــــه ی انباری هاست

نفس بادصبا مشک فشــان هم بشود
باز بوی خوش تو رونق عطاری هاست

باتو خوشبخت ترین مرد جهان خواهــــم شد
گرچه این خواسته ی قلبی بسیاری هاست

گــاه آرامـم و گاهی نگران ، دنیــــــایـــــم -
شرح آشفته ای از مستی و هشیاری هاست
●
نیمه ی خالی لیوان مرا پُــــر نکنید
دل من عاشق اینگونه گرفتاری هاست

رضا نیکوکار

نزدیک غروب هیجان آور کوچه
من باز به شوق تو نشستم سر کوچه

گل های سر روسری ات مثل همیشه
زنبور عسل ریخته سرتاسر کوچه

از دوختن چشم قشنگت به زمین است
نقشی که چنین حک شده در باور کوچه

اینگونه نگین در همه ی عمر ندیدم
اینقدر برازنده بر انگشتر کوچه

«گل در برو می در کف و معشوق ...» خدایا
من مست غزلخوانی سکرآور کوچه

لب تر کن تا ور بکشد پاشنه اش را
بی واهمه یکبار دگر قیصر کوچه
□
من کشته ی این عشقم و باید بگذارند
فردای جهان نام مرا برسر کوچه

رضا نیکوکار

شب بر سر من جز غم ایام كسی نیست
می‌سوزم و می‌میرم و فریادرسی نیست

فریادرس‌ِ همچو منی كیست در این شهر؟
فریادرسی نیست كسی را كه كسی نیست

بیمارم و تبدارم و در سینه‌ی مجروح
چندان كه فغان می‌كشم از دل نفسی نیست

آن میوه‌ی جان‌بخش كه دل در طلب اوست
زینت‌گرِ شاخی‌ست كه در دسترسی نیست

بیش است ز ما طالع آن مرغ گرفتار
كو را قفسی باشد و ما را قفسی نیست

حسین پژمان بختیاری

گرچه گاهی حال من مانند گیسوهای توست
چشمه ی آرامشم پایین ابروهای توست

خنده کن تا جای خون در من عسل جاری کنی
بهترین محصول ها مخصوص کندوهای توست

فتنه ها افتاده بین روسری های سرت
خون به پا کردی ، ببین! دعوا سر موهای توست

کار دنیا را بنازم که پر از وارونگی ست
یک پلنگ مدعی در دام آهوهای توست

فتح خواهم کرد روزی سرزمینت را اگر
لشکری آماده پشت برج و باروهای توست

شهر را دارد به هم می ریزد امشب، جمع کن
سینه چاکی را که مست از زخم چاقوهای توست

کوک کن ، بردار سازت را ، برقصان و برقص
زندگی آهنگ زیبای النگوهای توست

□□□

خوش به حال من که می میرم برایت اینهمه
مرگ امکانی به سمت نوشداروهای توست

رضا نیکوکار

ای سینه ی تو ساحل امواج خروشان
آوازه ی گیسوی تو چون جنگل گیلان

نه رودکی و حافظ و عطار ، نه سعدی
کامل نسرودند تو را در دو سه دیوان

از نیل نگاه تو نشد رد شود این بار
موسای دلم باز به اعجاز فراوان

وقتی که به تو می رسم آرام ندارم
چون کفر مسلّم که رسیده ست به ایمان

مجنون ترم از هر چه که دیدید و شنیدید
هر روز بیابان به بیابان به بیابان

یک عمر گذشت و به خدا فکر نکرده ست
این یوسفِ در چاه تو یک لحظه به کنعان

انداخته ام زیر قدم هات دلم را
باید که کمی پا بخورد قالی کرمان!

رضا نیکوکار

مانند دو خورشید که بالای زمین است
چشم تو سفر کردنم از شک به یقین است

روشن شده شب های پریشانی شعرم
اینها همه از دولتی این دو نگین است

ای معنی هر واژه ی مبهم !، چه نیازی
با تو به لغتنامه ، به فرهنگ معین است

گهگاه اگر اخم تو چون تلخی زیتون
شیرینی لبخند تو شیرینی تین است

دیوانگی ام گل بکند رفتم از اینجا
با این دل بی حوصله که خانه نشین است

آتش بزن ای عشق ! همه زندگی ام را
آوارگی و در به دری بهتر از این است

من عکس تو را باز در آغوش گرفتم
چون برکه که با خاطره ی ماه عجین است

□□□

آری ، نرسیدیم به هم ، حیف... ولی نه
«تا بوده همین بوده و تا هست همین است!»

رضا نیکوکار

گس و نارس و كال و تورفته‎ام
بهارانه‎ای رنگ و بو رفته‎ام

وچون گونه‎ی خشك مادربزرگ
پراز خستگی‎های تورفته‎ام

حواشی‎یِ قالی‎یِ پاخورده‎ای
گلی نخ‎نما ، رنگ و رو رفته‎ام

و چون خلوت خیس یك جادّه
پر از خاطرات فرورفته‎ام

به حدّی است نزدیكی‎ام با خدا
كه تنهایی‎ام را به او رفته‎ام

اگر هم سراغم بیاید كسی
‏-درست است یا نه- بگو رفته‎ام

من این ماه ته‎مانده از دیشبم
كه تنها و از های‎وهو رفته‎ام

محسن نیکنام

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد

دل را بکف هر که نهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

دربزم جهان جز دل حسرت کش ما نیست
آن شمع که میسوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم
کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی؟
گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

ای آه مکش زحمت بیهوده که تاثیر
راهی بحریم دل جانانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه ز اسکندر و دارا
ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت
جز خون دل خویش به پیمانه ندارد

حسین پژمان بختیاری