به تو وابسته ام، مانند سربازی به سربندش
تو معروفی به دل بردن، مونالیزا به لبخندش

به تو تقدیم کردم از همان اول، دلت را زد
بهای شعرهایم را بپرس از آرزومندش!

تو تا وقتی مرا سربار می بینی،نمی بینی
درخت میوه را سرشار خواهد کرد پیوندش!

هنر، راه آمدن با مردمان دست و پا گیر است
همیشه کفش، تقدیرش گره خوردست با بندش

چه حالی داشتم با رفتنت؟ سر بسته می گویم
شبیه حال مردی لحظه ی اعدام فرزندش

حسین زحمتکش

می گویم اما درد دل سر بسته تر بهتر
بغض گلوی مردها نشکسته تر بهتر

وقتی که چای چشم پر رنگ تو دم باشد
مردی که پیشت می نشیند خسته تر بهتر

در مکتب چشمت گرفتم کاردانی را
ابروی تو هر قدر ناپیوسته تر بهتر

سخت است فتح کشوری که متحد باشد
موهای تو آشفته و صد دسته تر بهتر

از دور می آیی و شعرم بند می آید
موی تو وا باشد زبانم بسته تر بهتر
 
حسین زحمتکش

کسی با "موج" موهایت "کنار" آمد به غیر از من؟
کسی با هستی اش پای قمار آمد به غیر از من؟

کدامین سنگدل فکر شکار افتاد غیر از تو؟
کدام آهو به میدان شکار آمد به غیر از من؟

تمام شهر در جشن "تماشا"ی تو حاضر شد
تمام شهر آن شب در شمار آمد به غیر از من

برایت دستمال کاغذی بودم، ولی آیا
کسی در لحظه بغضت به کار آمد به غیر از من؟

 مرا از "جمع" خاطرخواه ها "منها" کن ای "حوا"
تو را کافیست "آدم" هر چه بار آمد به غیر از من

حسین زحمتکش

چه فرقی می کند دنیا تو را پر داده یا من را
جدایی حاصلش مرگ است اگر از لاله لادن را...

کسی از دام چشم و موی تو بیرون نخواهد رفت
که من عمریست سرگردانم این تاریک روشن را

تو را این قطره های اشک روزی نرم خواهد کرد
که آب آهسته و آرام می پوساند آهن را

منم آن ایستگاهِ پیر و تنهایی که می داند
نباید دل سپُرد این عابرانِ گرمِ رفتن را

تو را بخشیدم آن روزی که از من رد شدی، آری
که پلها خوب می فهمند معنای گذشتن را

حسین زحمتکش

ناگاه عشق، عشق نه، چیزی عجیب تر
چیزی شبیه زلزله اما، مهیب تر

چیزی غریب مثل نگاه کبوتران
یا مثل چشم های تو ،حتی غریب تر

تقسیم شد نگاه تو و بی نصیب ماند
چشمی که نیست چشمی از او بی نصیب تر

رفتم میان باغ اساطیری گناه
در جست و جوی میوه ای از سیب، سیب تر

تنها همین، همین که بگویم نیافتم
از چشم های روشن تو دلفریب‌تر

با دست های سوخته باز آمدم ولی
عاشق تر و حریص تر و ناشکیب تر

اینک منم غریق تماشای لحظه ها
با چشمی از کبوتر و باران، نجیب تر

محمود سنجری

چو وصلی نیست باشد ٬ وصله ها ناجورتر بهتر
و پیش چشم مردم، من همان منفورتر بهتر!

برای من که از شیرینی لبهات محرومم
غم دریای شورانگیز چشمت٬ شورتر بهتر...

تو ماه کامل و من کوچه گردی پیر و دیوانه
من و تو هر چه از هم بی خبر تر،دور تر بهتر

من این چشمی که رویت را نمی بیند نمی خواهم
که یعقوبی که یوسف را نبیند کور تر بهتر

　به چشمان عسل رنگت زبانی تلخ می آید
که هر چه چشم شیرین تر٬ زبان زنبورتر بهتر

　مگر نه هرکه بامش بیش برفش بیشتر بانو؟
　اگردوریت رنج آور٬ دلم رنجور تر بهتر...

به چشمان تو دل بستم... ز چشم خلق افتادم
تو با من باش٬ باشد وصله ها ناجور تر بهتر

حسین زحمتکش

برگی به دستم بود گفتم : آخرین شعر است
بعد از تو شاعر نیستم گفتی : همین شعر است

گاهی پر از حرفی ولی چیزی نمی گویی
اما سکوتت هم برایم بهترین شعر است

بر سطر سطر شعر هایم رد پای توست
در دفترم هر قدر دارم نقطه چین شعر است

من با تو هر حرفی که می گفتم غزل می شد
وقتی زبان رسمی این سرزمین شعر است

آری من از هر پنج انگشتم تو می بارد
دست خودم هم نیست اینها را ببین شعر است

محمد حسین نعمتی

بدون اینکه بخواهم شبیه او هستم
شبیه مرد پر از درد روبرو هستم

شبیه مرد پر از درد های پنهانی
که رفته باز در افکار خود فرو هستم

تو کیستی؟ تو همان حس ناب مشترکی
که با تو یک سره در حال گفتگو هستم

تو کیستی؟ تو همان واژه صریح ولی
من آستانه یک بغض در گلو هستم

هم از عشیره ی اشکم هم از قبیله ی غم
شبیه ابر بهاری بهانه جو هستم

چه ماجرای عجیبی است می گریزم و باز
به هرطرف بروم با تو روبرو هستم

در آستانه ی یک راه پر فراز و نشیب
بگیر دست مرا و فقط بگو : هستم

محمد حسین نعمتی