جمعه 15 آذر 1392 00:42

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و مـاه را زِ بلندایش به روی خاك كشیدن بود
پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
كه عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود
گل شكفته ! خداحافظ، اگرچه لحظــه دیـــدارت
شروع وسوسه ای در من، به نام دیدن و چیدن بود
من و تو آن دو خطیـم آری، موازیــان به ناچاری
كه هردو باورمان ز آغـاز، به یكدگــر نرسیدن بود
اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا
بهار در گل شیپـوری، مدام گرم دمیدن بود
شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به كامم
فریبكــار دغل پیشه، بهانه اش نشنیـدن بود
چه سرنوشـت غم انگیزی، كه كرم كوچك ابریشم
تمام عمر قفس می بافت، ولی به فكر پریدن بود
استاد حسین منزوی
به نظر من این شعر تصویر سازی بهتری داره وزبانی آراسته تر