جمعه 15 آذر 1392 00:42

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و مـاه را زِ بلندایش به روی خاك كشیدن بود
پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
كه عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود
گل شكفته ! خداحافظ، اگرچه لحظــه دیـــدارت
شروع وسوسه ای در من، به نام دیدن و چیدن بود
من و تو آن دو خطیـم آری، موازیــان به ناچاری
كه هردو باورمان ز آغـاز، به یكدگــر نرسیدن بود
اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا
بهار در گل شیپـوری، مدام گرم دمیدن بود
شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به كامم
فریبكــار دغل پیشه، بهانه اش نشنیـدن بود
چه سرنوشـت غم انگیزی، كه كرم كوچك ابریشم
تمام عمر قفس می بافت، ولی به فكر پریدن بود
استاد حسین منزوی
به نظر من این شعر تصویر سازی بهتری داره وزبانی آراسته تر

دوشنبه 11 آذر 1392 08:14

سلام جناب آل احمد.حالتون چطوره؟
خوشحالیم که بالاخره دوباره پست جدیدی ازتون دیدیم.
واقعاً این یه دونه شاه بیتِ شعر بود :
چرا دو خط موازی همیشه غم دارند؟
نمی رسند ولی تا ابد کنار همند...
دستتون درد نکنه.خوشحال میشم یادی هم کنید و به آسمان ما هم سر بزنید.

محمد آل احمدسلام
خوب که نیستم، دقیقا همین بیت اوضاع و احوال منه...
دعا کنید..